رتبه بندی بهترین بازی های سایلنت هیل (Silent Hill)؛ به طور کلی عناوین ترسناک واقعاً خوب در صنعت بازی‌ها انگشت‌شمار هستند، اما سایلنت هیل همواره از فرنچایزهای موفق در ایجاد کابوس برای بازی‌بازان بوده است– با پیچش‌‌های روانی و هیولاهای غریبی که در هر ورودی به چشم می‌خورد. نخستین شماره‌های این فرنچایز کلاسیک‌هایی هستند که هنوز هم بازیکنان جدید سمت خود می‌کشند.
پس از لغو شدن آخرین پروژه‌ی هیدئو کوجیما در کونامی (Silent Hills) و تا همین چندوقت پیش این فرنچایز در سکوت کامل قرار داشت. اما امروزه زمانه‌ی جالبی برای هواداران این مجموعه است زیرا کونامی بالاخره دارد برای احیای آن زحمت به خرج می‌دهد. گرچه دو ورودی جدید آنها یعنی Ascension و The Short Message عناوین دندان‌گیری نبودند. اما در اکتبر ۲۰۲۴ و تنها چندماه دیگر قرار است مهم‌ترین ورودی جدید کونامی با همکاری بلوبر تیم یعنی ریمیک سایلنت هیل ۲ مهمان پلی‌استیشن و کامپیوتر شود. باید ماند و دید که آیا بلوبر تیم در بازسازی یکی از درخشان‌ترین عناوین پلی‌استیشن ۲ موفق خواهد بود یا خیر. اما تا آن‌موقع بهتر است ببینیم عناوین گذشته‌ی این فرنچایز در چه رتبه‌ای بین بهترین بازی های سایلنت هیل قرار می‌گیرند. با ما همراه باشید.
بهترین بازی های سایلنت هیل
۱۳) بازی Silent Hill: Ascension
تاریخ عرضه: ۲۰۲۳ | متاکریتیک: –
اولین پروژه‌ی عرضه شده در نقشه‌ی احیای سایلنت هیل همین Ascension است. یک رویداد استریم شونده که در آن رای بینندگان ملاک پیش‌رویِ داستان است. بازخوردها نسبت به این (هرچه که هست) عمدتاً منفی بوده. جای تعجب دارد که چرا «این» حتی زیر پرچم سایلنت هیل قرار می‌گیرد. یک ایده‌ی بدیع که انتخاب‌ها در آن واقعاً تاثیر خاصی ندارند. تصمیمات جزئی شما شاید خیلی جلوتر در بازی به چشم بیایند که کفایت نمی‌کند. در کل بهترین بازی های داستان تعاملی آنهایی هستند که شما تاثیر انتخابات خود را به‌طور واضح درشان ببیند و نه غیر از این. به همین سبب اثر ذکر شده یک تلاش رسانه‌ای ناموفق دیگر در کارنامه‌ی سیاه کونامی در این زمینه است.
۱۲) بازی Silent Hill: The Short Message
تاریخ عرضه: ۲۰۲۴ | متاکریتیک: ۵۳
آغاز امسال بود که The Short Message در رویداد سونی معرفی و بلافاصله عرضه شد. همان‌طور که از نامش مشخص است– پیغام کوتاه– این بازی یک تجربهی قصیر ترسناک است که حول‌محور روایتی معماگونه می‌چرخد. بازیکنان هنگام تجربهی آن نباید انتظار مبارزات نفس‌گیر یا محیط‌های تو در توی بازی‌های پیشین را داشته باشند. داستان آن تلاش دارد به ریشه‌های سری بپردازد و دوباره زمینه‌های روانشناختی آن را پیاده‌سازی کند. بازی رایگان است و اگر بخواهیم صادق باشیم چیزی به میراث سایلنت هیل نمی‌افزاید. گرچه تجربهی آن برای هواداران مجموعه می‌تواند کمی جالب باشد. نمونه‌‌ای دیگر از استراتژی‌های عجیب کونامی.
۱۱) بازی Silent Hill: Book Of Memories
تاریخ عرضه: ۲۰۱۲ | متاکریتیک: ۵۸
اگر Book Of Memories جزوی از سری سایلنت هیل نبود، احتمالاً حتی نامش را هم نمی‌شنیدیم. یک دانجن کراولر برای پلی‌استیشن ویتا دقیقاً آن چیزی نبود که هواداران این سری وحشت-بقای محبوب از کونامی می‌خواستند– اما کونامی کوچک‌ترین اهمیتی به این موضوع نمی‌داد. و اگرچه برخی تعهد این نسخه به تاریخچه‌ی سری را تحسین می‌کردند، هیچ‌کدام نمی‌توانستند گیم‌پلی ضعیف آن در قیاس با دیگر پرچم‌داران ژانر دانجن کراولر را در آن زمانه توجیه کنند. جالب است بدانید این بازی طولانی‌ترین بازی مجموعه است، بنابراین هرکس دستش به آن برسد (که بعید است) باید انتظار یک تجربهی طول و دراز را داشته باشد. برای فرنچایزی که بالای دو دهه در این صنعت حاضر بوده– آن هم زیر دست کونامی– ممکن بود با عرضه‌ی بازی‌های بسیار بدتر از این یکی هم رویارو شویم. اما خوشبختانه از این‌جا به بعد وضع فهرست بهترین بازی های سایلنت هیل کمی بهتر می‌شود.
۱۰) بازی Silent Hill HD Collection
تاریخ عرضه: ۲۰۱۲ | متاکریتیک: ۷۰
انتقال بازی‌های قدیمی روی سخت‌افزار مدرن ممکن است به یک فاجعه‌ی اساسی منجر شود. و Silent Hill HD Collection حرف مرا تصدیق می‌کند. در این کالکشن، سایلنت هیل ۲ و ۳ بسیار بدتر از نسخه‌ی اصلی‌شان روی ایکس باکس ۳۶۰ و پلی‌استیشن ۳ اجرا می‌شدند. توسعه دهندگان کالکشن کد منبع ناقص از ناشر دریافت کرده بودند، و در نتیجه بازی‌ها مشکلاتی داشتند که نسخه‌ی اصلی‌شان از آنها رنج نمی‌برد. چرخه‌ی توسعه‌ی اسف‌بار این کالکشن به یک عرضه‌ی ناموفق منتهی شد. و حتی پس از بروزرسانی‌ها نیز وضع نسخه‌های موجود بسیار عقب‌تر از نسخه‌های اصلی بود. اگر قصد تجربهی سایلنت هیل ۲ یا ۳ را دارید، این کالکشن باید آخرین گزینه‌ی شما باشد.
۹) بازی Silent Hill: Downpour
تاریخ عرضه: ۲۰۱۲ | متاکریتیک: ۶۴
بعد از چند ورودی شکست خورده کونامی با عرضه‌ی Downpour قصد داشت از دست رفته‌ها را جبران کند– به عبارتی دیگر مواردی که کلاسیک‌های مجموعه را نمادین کرده بودند بازیابد. این تلاشی درخور توجه بود، اما در عمل کم و کاستی‌های انکارناشدنی داشت. گسترش نقشه و گشت آزادانه در محیط چیز جالبی است، قبول، اما نه زمانی که بازی از طراحی ضعیف مبارزات و دشمنان رنج ببرد– آن هم درکنار انبوهی از مشکلات فنی. این بازی در برخی زمینه‌ها موفق عمل می‌کرد، اما در مواردی شکست می‌خورد که دیگر سایلنت هیل‌ها بالای حد انتظار بودند. سایلنت هیل ۲ و ۳ از جنبه‌ی فنی عملکردی مثال‌زدنی داشتند. درحالی که Downpour آن‌قدر فریم‌ریت پایینی روی کنسول‌های نسل هفتم داشت که عملاً لذت بردن از آن میسر نمی‌شد. از بُعد داستان، بازی چون قصه‌ی یک زندانی را روایت می‌کند نیمچه فرصتی برای درگیر کردن مخاطب دارد، اما مورفی هیچگاه قهرمان پخته‌ای برای شما نمی‌شود.
۸) بازی Silent Hill: Homecoming
تاریخ عرضه: ۲۰۰۸ | متاکریتیک: ۷۰
Homecoming نخستین پروژه‌ی دابل هلیکس و اولین ورودی اصلی این فرنچایز از طرف یک توسعه دهنده‌ی غربی بود. بازخوردها عمدتاً مثبت بودند. گرچه بازی نمره‌ی خوبی از منتقدین دریافت نکرد، اما به اندازه‌ای بود که اثبات کند ساخت یک سایلنت هیل خوب به دست توسعه‌دهنده‌ی غیر ژاپنی ممکن است. اولین دوربین قابل کنترل در سری به همین نسخه ربط پیدا می‌کند. جالب است بدانید، برخی از صحنه‌های خشونت آمیز این نسخه باعث تاخیر عرضه‌ی آن در مناطق خاصی شد که خواستار سانسور بازی بودند. بازی نسبت به نسخه‌ی پیشین خود تکیه بیشتری بر مبارزات داشت–شاید برای همین الکس، قهرمان داستان، سابقه‌ی نظامی دارد. از لحاظ گیم‌پلی، این یکی از بهترین بازی های سایلنت هیل است، گرچه به اندازه‌ی بهترین ورودی‌های فرنچایز ترسناک نیست.
۷) بازی Silent Hill: Origins
تاریخ عرضه: ۲۰۰۷ | متاکریتیک: ۷۸
پیش درآمد بازی اول رویدادها را به یکدیگر متصل می‌کرد، و چاله‌های داستانی را می‌بست. از آن دسته بازی‌ها بود که فرنچایزهای بزرگ را به کنسول‌های دستی می‌آورند. و با توجه به تک آنالوگی بودن پی‌اس‌پی، کار دشواری هم در پیش داشت. Origins تمام تلاش خود را کرد تا اقتباسی نسبتاً وفادار از فرمول موفق سایلنت هیل ارائه دهد. و گرچه این انتقال کاملاً روان نبود، اما محصول آن یک تجربه قابل‌قبول– و قابل‌حمل– از سایلنت هیل از آب درآمد و توصیه آن به هواداران دو آتیشه بسیار متحمل‌تر از Book of Memories می‌باشد. با این حال، از نقوص آن نمی‌شود چشم‌پوشی کرد. مبارزات بازی ضعیف هستند– حتی با وجود استانداردهای نسبتاً پایین فرنچایز. داستان، از سوی دیگر، به دلیل پر کردن وقایع نسخه اول همواره مورد تحسین هواداران است.
۶) بازی Silent Hill 4: The Room
تاریخ عرضه: ۲۰۰۴ | متاکریتیک: ۷۶
چهارمین شماره‌ی سایلنت هیل یک تغییر اساسی در فرنچایز رقم زد. بازی در شهر سایلنت هیل اتفاق نمی‌افتد، گرچه نامش را یدک می‌کشد. گیم‌پلی تمرکز بیشتری روی مبارزات دارد تا حل معما. اما آن را با یک بازی اکشن اشتباه نگیرید، نه، زیرا جهان آن هنوز هم پر تنش و خشونت است. این تغییر جهت اساسی در سری– که با این شماره رخ داد– را برخی قدردانی کردند و برخی دیگر مخالف آن بودند. بازی جزو موفق‌ترین ورودی‌های پلی‌استیشن ۲ نیست، اما وقتی صحبت از بازی‌های ترسناک روی آن کنسول می‌شود، احتمالاً نام این بازی نیز به گوشتان خواهد خورد.
۵) بازی Silent Hill: Shattered Memories
تاریخ عرضه: ۲۰۰۷ | متاکریتیک: ۷۸
نکته‌ی پایه‌ی Shattered Memories سوالات و آزمون‌هایی بودند که– در یک مطب پزشک– بین چپترها برای بازیکن طرح می‌شد. پاسخ ها و عملکرد بازیکن در این بخش‌ها بر چپتر بعدی تأثیر می‌گذاشت و همه‌چیز را کمی جالب‌تر می‌کرد. این مورد جالب‌ترین جنبه‌ی بازی بود. همراه با استفاده از کنترل‌های حرکتیِ نینتندو وی– چیزی که بسیاری از توسعه‌دهندگان ترد-پارتی هرگز آن را به درستی انجام ندادند. فروش کم نسخه‌ی وی باعث شد که عرضه‌ی نسخه‌های پلی‌استیشن و پی‌اس‌پی بازی میسر شود. در این نسخه‌ها کنترل‌های حرکتیِ نینتندو وی کاملاً حذف شدند، اما بقیه‌ی چیزها دست نخورده باقی ماندند. هر سه نسخه بازی به‌تنهایی ارزشمند هستند، گرچه نسخه اصلی آن روی نینتندو وی منحصر به فردترین و به یادماندنی‌ترین هر سه است.
۴) بازی .Silent Hill P.T
تاریخ عرضه: ۲۰۱۴ | متاکریتیک: –
بسیار خب. .P.T یک دموی مرموز برای یک عنوان حتی مرموزتر بود. بازی به طرز غافلگیرکننده‌ای عرضه شد و به صورت رایگان در دسترس عموم قرار گرفت. دمویِ مبهمی بود– حتی می‌شود گفت بی‌معنی. عمدتاً شامل راه رفتن مکرر در یک راهرو، اصوات غریب و تصاویر وحشتناک می‌شد. پس از اتمام دمو، بازیکنان تازه متوجه می‌شدند که این دمو در حقیقت تیزری است برای سایلنت هیل جدید با همکاری کوجیما و دل تورو– بازیِ که با نام Silent Hills شناخته می‌شد. در نهایت ساخت آن بازی لغو شد، و در نتیجه این دموی پرسروصدا نیز از دسترس عموم خارج گشت. هیچ‌کس دقیقاً نمی‌داند که بازی نهایی ممکن بود چه شمایلی داشته باشد، اما .P.T تا همیشه به عنوان یک اثر تاریخی در ذهن هواداران حک شد.
۳) بازی Silent Hill 3
تاریخ عرضه: ۲۰۰۳ | متاکریتیک: ۸۵
سومین ورودی فرنچایز راه بسیار سختی در پیش داشت. و در حالی که در حد و اندازه‌ی سایلنت هیل ۲ ظاهر نشد، اما سفر وحشتناک شریل میسون همچنان توانست میراث سایلنت هیل را حفظ کند. Silent Hill 3 یک بازی ترسناک درجه یک است که پس از گذشت دو دهه هنوز هم قابل تحسین است. از لحاظ بصری بازی نهایت استفاده را از قدرت پلی‌استیشن ۲ میبرد و داستان نیز گیرا بود، گرچه در قیاس با نسخه‌ی پیشین خود جنبه‌های روانشناختی را رعایت نمی‌کرد. تنها ایراد بازی عدم ایجاد نوآوری در گیم پلی بود. سایلنت هیل ۳ سعی ندارد چیزی بیش از یک ورودی موفق دیگر در فرنچایز باشد. بازی راه مطمئنی را پیش می‌گیرد. گرچه امروزه این انتقاد دیگر سازنده نیست چون چند سایلنت هیل خوب دیگر شاید از سر این صنعت هم زیادی باشد.
۲) بازی Silent Hill
تاریخ عرضه: ۱۹۹۹ | متاکریتیک: ۸۶
نخستین سایلنت هیل بازی خاصی است– و نه تنها از لحاظ تاریخی– با صرف نظر کهولت سنی که دارد هنوز هم تجربهی باارزشی در اختیار بازیکنان می‌گذارد. با وجود جلوه‌های بصری زنگ‌زده این بازی همچنان قادر است باعث رعب و وحشت شما شود. سایلنت هیل پس از دو دهه هنوز هم «کابوس‌زا» است– و این هم یک واژه‌ی جدید بود. برخلاف دیگر بازی‌های ژانر وحشت-بقای روی پلی‌استیشن اورجینال– مانند رزیدنت ایول— سایلنت هیل در یک محیط کاملاً سه بعدی بازی می‌شود. گرچه برد دید شما در آن بسیار محدود است، اما هنوز هم متعجب می‌شوید اگر بفهمید این بازی محصولی برای اولین کنسول سونی بوده.
۱) بازی Silent Hill 2
تاریخ عرضه: ۲۰۰۱ | متاکریتیک: ۸۹
سایلنت هیل ۲ نه تنها ژانر وحشت-بقا را به سطح کاملاً جدیدی رساند، بلکه مسیر تحول کل صنعت را دسخوش تغییر کرد. جلوه‌های بصری آن متفاوت با هرچیز دیگری در بازار بود که مردم به دیدنش عادت داشتند. و روایت آن از جست و جوی جیمز سودرلند برای همسر متوفی خود در یک سفر وحشتناک و شخصی نیز بسیار نمادین بود. بازی تماماً یک تجربهی ناخوشایند و بدقلق است که روایت و هیولاهای زجرآورش را راهی کابوس‌های شما می‌کند. یک تجربه خارق‌العاده است که هیچگاه در زیاده‌روی کم نمی‌آورد. در حقیقت همین لحنِ بی‌امان سایلنت هیل ۲ را به بهترین بازی در این فرنچایز تبدیل می‌کند. در حال حاضر نسخه‌ی بازسازی شده‌ی این کلاسیک را بلوبر تیم توسعه می‌دهد و باید دید که در قیاس با بهترین بازی های سایلنت هیل چگونه ظاهر خواهد شد.
